HİÇ DÜŞÜNMEZKEN:2

          

                 HİÇ DÜŞÜNMEZKEN:2

BÖLÜM :2

Lazerli ışınlar içinde saydırıyordum.Ben de burayı  İslam ülkesi zannetmiştim  yazıklar olsun bana  burası olsa olsa anca ,bir insana bile yardım etmekten aciz insanların ülkesi ,olabilirmiş de haberim olmamış… Dua  etmeye başladım. Allah’ım   ben ne tür  bir hata işledim de sen beni , nasıl bir yer olduğunu dahi bilmediğim, bir yerde beni sınıyorsun .Bana yardım et buradan beni hayra ulaştır …. Amin . Duayı bitirdikten sonra aklıma hemen

"Ve insana bir darlık ( musibet,sıkıntı)  isabet ettiği  zaman,yatarken,otururken  veya ayaktayken bize dua etti(eder). Fakat onun sıkıntısını ondan giderdiğimiz zaman ona isabet eden darlıkta bize dua etmemiş gibi döndü(döner).İşte böylece müsriflere yapmış, oldukları şeyler süslendi" YUNUS SURESİ 12

Ayeti geldi aklıma  ve bir kez daha duaya durdum: RAB’BİM seni hep sıkıntı halinde hatırladığım için ne olursun beni affet … amin . pişmanlık içinde  düşünürken daha önce sokakta gördüğüm robotlardan geldi yanıma. Beni ışınların içinden çıkarıp bir uzay mekiğine bindirdiler.

Zannımca  hapishane gibi bir yere getirilmiştim ama oldukça şık ve lüks bir yerdi.Beni bir odanın içine koydular  ama oda dediğime bakmayın neredeyse kendi evimin üç katı kadar bir yer .Burayı gördükten sonra acaba bu robotların suçluları cezalandırma şeklimi farklı diye kendime sormaktan kendimi alamadım.Oda  da aklınıza gelebilecek her şey vardı .Özellikle çok fazla teknolojik eşya vardı.Sanal gerçeklik kabini , playstation (plesteyşın),kaç  ekran olduğunu  dahi çözemediğim televizyon  ve adını dahi bile bilmediğim binlerce şey .Nereyse bütün günümü bunlarla oynamakla geçiriyordum bunun yanında  günde üç öğün ve ekstra atıştırmalık olan o enfes yemekleri de  unutmamak lazım .Bir iki hafta bu şekilde geçirdikten sonra  bir şeyler aklıma dank etti .  Ben  neden burada olduğumu  unutmuş  yada unutturulmuştum .  Artık bu süslü eşyalarla oynamayı bırakıp düşünmeye başladım.En önemli soru ‘BEN NEREDEYDİM’…. Saatlerce düşünüyordum  ve bu sorular beynimi kemirmeye başlamıştı artık . Olanca hızımla dışarı çıkmak istedim  hemen kapıya koştum ki heyhat giriş var çıkış yoktu bir çıkış yolu bulmalıydım  . Aklıma  bir fikir geldi yemek servisi sırasında kaçmalıydım buradan. 

Peki ama nasıl . Sabırla yemek servisinin gelmesini  bekledim .

Ve işte o an yemek servisi gelmişti ama ben yemek tabaklarını robot gelmeden  odanın en uzak bölümüne  koymuştum  ki  o tabakları almaya giderken ben de kapıdan kaça bileyim. Robotlar yemek servisi sırasında kapıyı açık bırakıyorlardı. Bu açıkçası onlar için bir sorun değildi çünkü insanlar ,robotların odalarına koyduğu, o süslü oyuncakları oynarken  robotların gelip gittiğinden bile habersizlerdi.Artık kaçmayı başarmıştım .İşte sokaktaydım aklımda ki soruların cevabını bulabilecektim.Saatlerce sokaklarda dolaştım ama  ne nerede olduğuma dair bir ipucu bulabilmiştim nede bir insan .İyice ümitsizliğe kapılmış ve saatlerce yürümekten dolayı ayaklarım şişmişti .Bunun üzerine  yağmur yağmaya başladı. Bütün gücüm tükenmişti artık. Odaya da tekrar dönemezdim.Bir süre sonra yağmur ve yorgunluğun etkisiyle  kendimden geçip sokağın ortasına bayılmışım…

Gözlerimi açtığım da yaşlı bir ihtiyarın gözleriyle buluştu gözlerim. Uzun bir süre sonra bir insanla karşılaşmış olmanın mutluluğla birden doğruldum ve karşımdaki ihtiyara sorular sormaya başladım. Burası neresi ,siz kimsiniz, ben neden buradayım. İhtiyar sessizce yüzüme bakmaya başlayınca sokaktaki insana benzeyen  robotlar gibi sorularıma cevap vermeyecek diye çok korkuyordum.Yine hayal kırıklığı  ihtiyar sessizce biraz bekledikten sonra odayı terk etmişti.Ertesi gün ihtiyar elinde tabakla çıkıp geldi   - al karnını doyur dedi  bunun üzerine ise ben

– burada bulunduğum süre zarfında yeterince karnım doydu .Ben senden yemek değil nerede olduğuma dair bilgi istiyorum dedim.Tekrardan Uzun bir sessizliğin ardından ihtiyar mırıldanmaya başlamıştı.

En baştan itibaren sana her şeyi anlatacağım genç.

           DEVAM EDECEK…

              BİR KALEM BİR DÜNYA